Зарафо Раҳмонӣ: Кабирӣ ба мо хиёнат кард

Хоҳараш гуфта буд: «Зарафо, ман дилам ба ту месӯзад, зеро азоб хоҳӣ кашид!»

Зарафо Раҳмонӣ, аъзои Шӯрои сиёсии Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон (ҳизби дар Тоҷикистон мамнӯъ) ва ягона зан аз раёсати ин ҳизб,  ки барои даст доштан дар кӯшиши табаддулоти давлатӣ дар Тоҷикистон аз ҷониби мақомот боздошт шуда буд.

Чанде қабл Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон ӯро авф намуд ва мавсуф ба озодӣ баромад.

— Аввалан шуморо барои гардидан аз қайди зиндон табрик мегӯям. Барои як зан, хоса модари тоҷик  паси панҷара будан сахт мушкил аст… 

— Ташаккур. Албатта, озодӣ барои ҳама ширин аст, аммо ба назарам, барои ман аз ҳама ҳам ширинтар! Зеро вақте ки ман модари зиндонӣ бошаму фарзандон дар суроғи модар ва ҳамарӯза аз дидани онҳо маҳрум, ин худ як фоҷиаи бузург аст. Магар хушбахтиеро аз ин беҳтар метавон  тасаввур кард, ки фарзандонро ба оғӯш гирию  аз чеҳраҳои гармашон бибӯсӣ? Озодӣ беҳтарин неъматест, ки Худованд бароям бо дасти Пешвои миллатамон ато кард…

— Шумо мувофиқ ба Қонуни афв озод шудед?

— Дар Қонуни афв ба озодӣ баромадани он нафароне, ки аз рӯйи моддае, ки мо бо он суд шуда будем, дар назар дошта нашуда буд. Вале  ман ду моҳ кабл аз баромадани ин қонун  ба номи Президенти кишвар нома навишта, аз он кас хохиш намуда будам, ки маро бахшанд. Боварӣ  доштам, ки он кас нисбати як зан тараҳҳум хоҳанд кард ва чунин ҳам шуд, ки ман хеле ва хеле миннатдорам. Агар чунин намешуд, ман ҳоло бо шумо суҳбат хам намекардаму ба дидори фарзандонам намерасидам.

— Магар қабл аз зиндонӣ шудан озод набудед, ки барои «озод шудан» талош доштед? Чӣ гуна ва аз кӣ озод будан мехостед?

— Мо озод будем, вале ба  мо мегуфтанд, ки шумо озод нестед ва озодиҳои диниатон маҳдуд аст, барои озод шудан кушед…

— Инро кӣ мегуфт? Роҳбарияти  ҳизб?

— Не, онҳо иҷрокунандаи амри дигарон буданд. Инро онҳое мегуфтанд, ки ҳизб ва роҳбарияти онро таъминоти молӣ менамуданд ва ҳамеша мехостанд як миллати ҳамфарҳангу ҳамзабони худро зери нуфузи худ қарор диҳанд. Мо ҳам бовар мекардем, ки озод нестем. Ба таърихи кӯтоҳи истиклолияти кишвар нигаред, ҳамааш маълум аст. Маблағ доданду мардуми моро бо ҳам ҷанг андохтанд. Ҳазорон нафар мурд ва ҳазорони дигар бехонаю саргардон шуд. Баъд ҳамдигарро бахшидему сулҳ кардем. Ҳамаи озодиҳоямон таъмин шуд. Мардум ба зиндагии осудаю созанда баргаштанд. Фарзандонамон бе мушкилот таҳсил мекарданду мардумамон  кору зиндагӣ.  Аммо боз хостанд, ки   моро ба ҷанг кашанд ва кишварамонро бо дасти худ ноором созем ва як ҳизб не, балки бо номи он ҳамагӣ 10-15 нафар сари қудрат биёянду як  кишвари ҳамдину ҳамзабони мо лаҷомамонро ба даст гирад ва моро мутеъу фармонбардори худ созад. Ин корро онҳо мехостанд дар моҳи сентябри соли гузашта бо дасти худамон амалӣ кунанд. Шукр, ки зуд пеши роҳашон гирифта шуд.

— Шумо кадом кишварро дар назар доред?  

— Наход нафаҳмида бошед, кишвари ҳамдину ҳамзабони мо —  Эрон…

— Барои ин далел доред?

— Далел ин иқрори аъзои раёсати олии ҳизб дар вақти мурофиаи судӣ буд. Мувофиқи гуфтаашон  онҳо соли 1993 дар ин кишвар таълимоти низомӣ гирифта будаанд ва борҳо генерал Назарзода ба дидорбинии онҳо омада будааст, ки худ дар он ҷо таълими низомӣ мегирифтааст. Ана баъд омада -омада соли 2015  бо супориши онҳо амал карданд. Чун дар таъминоти молии онҳо буданд, ба ҷуз иҷрои фармон чорае надоштанд.

—Ҳоло ки дар Варшава саммити САҲА идома дорад, як  гурӯҳ ҷонибдорони ҲНИТ, ки фаъолияти он дар Тоҷикистон мамнӯъ аст,  ба кори ин ҷаласа халал ворид карда, дар сари сина акси аъзои ҳизб, аз ҷумла шумо, талаби озодии онҳоро мекунанд. Онҳо кистанд?

— Ба фикрам, аксари онхо хешу ақрабои маҳкумшудагонанд, вале ҳастанд онҳое, ки боз ҳам бо маблағи хориҷиён ин корро мекунанд. Магар ҳамон либоси якхелаи онҳо, насби портретҳо, инчунин аз ҳар гӯшаи Аврупо ҷамъ овардани ин ашхос бе маблағ мешавад? Аксари ақрабои Кабирӣ ҳоло дар он ҷоянд ва бояд иқрор кунам, ки дар ин масъала роҳбари ҳизб ба мо хиёнат кард.

— Чӣ тавр?

— Ӯ медонист, ки моро боздошт мекунанд ва барои халосии мо коре накард. Ӯ то тавонист хешу ақрабои худро аз кишвар берун кард ва ҳатто хоҳарашро ҳамагӣ чанд руз пештар бароварда буд. Ман бо хоҳари Кабирӣ дугонаҳои наздик будем ва қабл аз ду рӯзи боздошти ман ӯ занг зада гуфт: «Зарафо,  дилам ба ту месӯзад».  Пурсидам, ки чаро? Ӯ дар ҷавоб  гуфт, ки азоб хоҳӣ кашид. Рости гап, танҳо баъд аз боздошт ба мазмуни ин суханон сарфаҳм рафтам ва донистам, ки онҳо оқибати корро медонистанд, вале моро танҳо гузоштанд. Ман ин суханонро дар мурофиа ҳам гуфтам ва  баъзе ҳамсафонам ба ин суханони ман интиқод карданд. Гуфтам, ки ин гуфтаҳоро  дар рӯ ба рӯйи худи Кабирӣ ҳам, агар имкон мешуд, мегуфтам.

— Он ҷо танҳо хешонаш нестанд- ку?

— Баъзе аз дӯстони худро (аъзои Шӯрои сиёси ва шахсони дилпурро) дар кишвари боваринокаш, ки дар борааш гуфтам, ҷо ба ҷо кард ва ҳоло аз байни онҳо   Махмадсолех Кабиров, Айёмиддин Сатторов, Муҳамадҷони Нурӣ ва Абдусаттор Бобоев интихоб шуда, сафари Варшава карданд. Магар онҳо бе пули сарапарасташон ва ё бе иҷозати онҳо сафар карда метавонистанд. Кӣ ба онҳо пули хӯрок, либос, ҷойи хоб дод? Албатта, ҳамин сарпарастонашон. Онҳо пул медиҳанду мегӯянд, ки кай, дар куҷо бояд баромад кунанду миллату Ватани худро сиёҳ намоянд. Акнун бароямон аниқ аст, ки оташи ҷанги моро кӣ аланга мезад.

— Шумо гуфтаниед, ки ин ҷавонони баромадкунанда дар Варшава фиристодагони Эронанд?

— Бешубҳа, аксари инҳо бо дастгирии молии ин кишвар он ҷо рафтаанд. Вале ҳастанд онҳое ҳам, ки бо дастгирии созмонҳое, ки ба онҳо Свердлов барин  иғвобарангез роҳбарӣ мекунанд ва  илҳомбахшу маблаггузори онҳоянд, амал мекунанд.

— Вақте ки шумо дар  маҳбас будед ва тафтишот идома дошт, дар матбуот сару садоҳои зиёд дар мавзӯи шиканҷа шуданатон чарх мезад…

— Бале,  ман аз ҳамаи онҳо хабар доштам. Зеро ба мо матбуоти даврӣ дастрас буд. Вақте ки ин суханонро мехондам, ҳайрон будам, ки ин дурӯғпардозиҳо  ба кӣ лозим аст? Рости гап, муомилае, ки бо ман сурат мегирифт, аз доираи қонун заррае берун набуд. Муфаттишон бо ман танҳо дар асоси далел гап мезаданд ва ман он ҷо ва ҳамчунин дар рафти мурофиа суханонеро шунида ва далелҳоеро дидам, ки рад карданашон имконнопазир буд. Касе маро азобу шиканҷа накардааст ва дар вактҳои бемориам бо табиб таъмин мегардидам. Вақте ки дар бораи шиканҷа шудани худ мехондаму мешунидам, дигар тоқат накарда, ба сардори муассиса муроҷиат намудам, ки агар қонун иҷозат диҳад, ман шахсан худам дар ин маврид раддия менависам. Албатта, мефаҳмидам, ки мавзӯи шиканҷа шудани ман ба касе зарур буд.

— Зарафо, ман ҳамчун як ҳамкасби шумо мехостам донам, ки чӣ шуморо, ки соҳиби маълумотед ва ҳатто ду маълумоти олӣ доред, ба ҲНИТ овард? Шумо воқеан ҳам дар фаъолияту зиндагии ҳаррӯзаи худ ва иҷрои фаризаҳои диниатон озод набудед?

— (Ба андеша меравад) Худам ҳам то ҳол намефаҳмам. Он вақт хеле ҷавон будам ва баъди хатми донишгоҳ маро ҳамчун журналист ба журнали занонаи ҳизбӣ даъват карданд. Як муддат он ҷо кор кардам. Ҳамроҳи чанд тан маҷаллаи «Наистон»-ро ташкил кардам. Ду соли аввал аъзои ҳизб ҳам набудам. Баъд аз марги Саид Абдуллоҳи Нурӣ аввалин иқдоме, ки Кабирӣ кард, ин бастани ду журнале буд, ки  яке барои чавонон буду дигаре барои занон. Маро барои кор ба шуъбаи фарҳанги ҳизб фиристоданд. Минбаъд аз ман ҳамчун як намунаи зани ҳизбие, ки ҳизби диниро пазируфтаасту дар доираи он мубориза мебарад, дар таблиғоти худ истифода мебурданд.

— Агар дар хотимаи суҳбатамон гуфтание дошта бошед, марҳамат…

— Гуфтаниҳо зиёданд, вале ман танҳо як чизро таъкид карданӣ будам. Махсусан ба ҷавонони роҳгумзада. Шумо аз роҳи хатои худ баргардед! Ҳаргиз ба осиёби душманони миллатамон об нарезед! Моро аллакай ду бор ба роҳи хато бурданду  онро танҳо дар паси панҷараҳои зиндон дарк кардем. Агар ин роҳ хатою саросар фиреб намебуд, имрӯз Кабирӣ ҳам бо мо мебуд. Имрӯз барои харҷҳои кардааш маҷбур аст, ки ҳатто фарзандонашро ба ин роҳ барад. Ӯро ором нахоҳанд гузошт. Маҷбур аст дар Туркияю Аврупо гирдиҳамоӣ кунад, зеро тавассути ин баромадҳо ӯ бояд қарзҳои хоҷагонашро баргардонад ва миллату халқашро таҳқир кунад.

Ҷавонони азиз, ҳоло ки дер нашудааст, аз ин пайроҳаи лағжонак баргардед.. Барои ӯ ва хоҷагонаш на шумо қадр дореду на Ватани шумо. Осудагии Ватанамон аз ҳама чиз қиматтар меистад. Онҳо мехоҳанд, ки ҷангу ҷидол бошад, бесару сомонӣ бошад ва қисматеро ба сарамон оранд, ки ҳоло Сурияю Афғонистон, Либияю Яман, Туркияю Украинаро домангир аст.

Мусоҳиб

Абдумудассир Аҳмадзода,

«Тоҷикистон»

Сарчашма: https://pressa.tj/tajikistan/zarafo-ra-mon-kabir-ba-mo-hiyonat-kard/